www.afgancy.fora.pl

saperski

Historia pasów powojennych dla Armii Radzieckiej.

Pas główny żołnierzy Armii Radzieckiej jaki znamy wywodzi się konstrukcyjnie bezpośrednio z pasa paradnego wz. 36 dla kadetów szkół wojskowych RKKA.

Pas wz.36 był pasem „praworęcznym” czyli klamra pasa znajdowała się po prawej stronie pasa a element zapinający po lewej.
Wbrew powszechnej opinii i filmom fabularnym pas ten był rzadkością i w linii spotykany naprawdę nieczęsto.

Po Drugiej Wojnie Światowej w roku 1946 skórzany brązowy pas ponownie zostaje wprowadzony do wyposażenia Armii Radzieckiej – i jest określany jako wzór 36/46. Nadal jest to pas „praworęczny”. W latach 1952-1957 wszystkie pasy „praworęczne” w Armii Radzieckiej zastąpiono konstrukcją pasa „leworęcznym”- przyczyna, prawdopodobnie ułatwiało to ich zapinanie ludziom praworęcznym.
Taki pas był i nadal jest wykorzystywany przez Armię Radziecką, Armię Federacji Rosyjskiej i armie narodowe byłych republik ZSRR.

saperski

Pas skórzany dla podoficerów i żołnierzy służby zasadniczej wz. 55.

Wprowadzony do stosowania w wojskach lądowych, siłach powietrznych i WDW w latach 1955-1957 już jako ujednolicona wersja pasa tzw. „leworęcznego” jako pas wyjściowy, codzienny, polowy i roboczy dla sierżantów i żołnierzy służby zasadniczej.

Pas wykonany jest z jednego kawałka świńskiej skóry, szerokości 45 mm, lakierowy na brązowo, zaopatrzony w nakładaną, przesuwną (przesuwaniem po pasie klamry regulowano rozmiar pasa) tłoczoną klamrę mosiężną („leworęczną”) z symbolem pięcioramiennej gwiazdy z wpisanym symbolem sierpa i młota.; jako zapięcie zastosowano mosiężny wyprofilowany drut zaszyty na końcu pasa.
Spotyka się także zapięcia – wytłoczki stalowe zaszyte.
Produkowany w rozmiarach 1, 2 i 3.

W latach 80-tych w Armii Radzieckiej wydawany we wszystkich pododdziałach a także w jednostkach budowlanych.

Podczas radzieckiej interwencji w Afganistanie podstawowy pas OKWR – choć Pododdziały rozpoznawcze, WDW i specjalne były wyposażane prawie w 100% w pasy skórzane i żołnierze tych jednostek za punkt honoru brali sobie posiadanie tylko pasa skórzanego w jak najlepszym stanie technicznym.

saperski

Polowy pas parciany dla podoficerów i żołnierzy służby zasadniczej wz. 52

W roku 1946 wprowadzono do wojsk lądowych Armii Radzieckiej „praworęczny” pas parciany szerokości 35mm z klamrą stalową, ocynkowaną.
W roku 1952 zmieniono warunki techniczne pasa parcianego i jako wzór 52 zaistniał na wyposażeniu wojsk lądowych Armii Radzieckiej jako pas do munduru polowego. Nowy pas miał taśmę parciana szerokości 45mm i klamrę stalową ocynkowaną „leworęczną”. Po roku 1955 wewnętrzną stronę klamry zaczęto malować olejną farba ochronna w kolorze szarym.

Z niewiadomych do końca przyczyn pas ten nie był długo wykorzystywany w Armii Radzieckiej.
W tzw. przepisach ubiorczych pojawia się ponownie w roku 1969 i jest pasem przewidzianym do noszenia łącznie z letnim ubraniem roboczym w wojskach budowlanych. W przepisach z roku 1973 mogą go używać tylko szeregowcy do roboczego ubrania zimowego wojsk budowlanych. W ostatnim wydaniu, w czasach ZSRR, przepisów ubiorczych z roku 1988, pas ten się już nie pojawia.
Produkowany był w rozmiarach 1 i 2.

Mitologia, opowieści i domysły wokół pasa parcianego wz.52 są ogromne.
Nie wiedzieć dlaczego, a może odniesienie do tropikalnych pasów Werhmachtu, zaczęto ten pas kojarzyć z interwencją w Afganistanie – bo tam ciepło, pustynia, rekwizytor filmów klasy B lub Z takie miał, itp.
Nic bardziej mylnego, pas wz.52 w Afganistanie praktycznie się nie pojawiał, poza znanym mi jednym opisanym przypadkiem, w którejś jednostce budowlanej OKWR w ilości kilku sztuk.
Liczna dostępna dokumentacja zdjęciowa i wspomnienia weteranów nie potwierdzają innych przypadków pojawienia się pasa wz.54 na terenie Afganistanu.

Rekonstruktorze – parciany pas wz.52 NIE NADAJE się do budowania poprawnej sylwetki żołnierza OKWR w Afganistanie z lat 1979-1989.

Co ciekawe, spore ilości pasów wz. 52 które były (lub nadal są) w magazynach Armii Federacji Rosyjskiej powoduje że wojsko rosyjskie używa ich do dzisiaj.

saperski

Polowy pas dla podoficerów i żołnierzy służby zasadniczej wz. 55

Pas parciany z brązowym elastycznym pokryciem wprowadzona do wyposażenia Armii Radzieckiej w roku 1955.

Pas konstrukcyjnie jest identyczny jak pas parciany wz.52, zaopatrzony jest w taką samą klamrę stalowa ocynkowaną na awersie i malowaną farbą olejną na szaro na rewersie.
Pas ma szerokość 45 mm i produkowany był w rozmiarach 1 i 2.

W tzw. przepisach ubiorczych pojawia się pierwszy raz w roku 1956 i jest pasem polowym przewidzianym do noszenia z szelkami oporządzeniowymi, ładownicą na magazynki i granaty, manierką i łopatką piechoty.

Pasy tego typu było zasadniczo używane sporadycznie z tego względu ze pełne oporządzenie w Armii Radzieckiej noszono tylko na zajęciach z taktyki w okresie unitarnym ( wszystkie rodzaje wojsk lądowych) lub na WIELKICH manewrach (TYLKO wojska zmotoryzowane).

Pasy wz.55 użytkowano do połowy lat 70-tych, w niektórych jednostkach do końca ZSRR.

Podczas interwencji radzieckiej w Afganistanie pasy te pojawiają się rzadko w jednostkach zmotoryzowanych u tzw. fizylierów – czyli zwykłych „piechociarzy”.

saperski

Polowy pas dla podoficerów i żołnierzy służby zasadniczej wz. 69

Pas parciany z brązowym elastycznym pokryciem i stalowa klamra w kolorze ochronnym wprowadzona do wyposażenia Armii Radzieckiej w roku 1969.
Pas konstrukcyjnie jest identyczny jak pas parciany wz.55, zaopatrzony jest w taką samą klamrę stalowa z tą różnicą do pasa wz. 55 że klamra na awersie i rewersie oraz na okuciu i zapięciu pomalowane są farba olejną w kolorze ochronnym – czyli radzieckim khaki.
Pas ma szerokość 45 mm i produkowany był w rozmiarach 1 i2.

W tzw. przepisach ubiorczych pojawia się pierwszy raz w roku 1969 i jest pasem polowym przewidzianym do noszenia z szelkami oporządzeniowymi, ładownicą na magazynki i granaty, manierką i łopatką piechoty.
Kolejne przepisy ubiorcze z roku 1973 i 1988 przewidują pas wz.69 jako podstawowy pas polowy do oporządzenia dla fizylierów wojsk zmotoryzowanych.

Pasy tego typu było zasadniczo używane sporadycznie z tego względu że pełne oporządzenie w Armii Radzieckiej noszono tylko na zajęciach z taktyki w okresie unitarnym ( wszystkie rodzaje wojsk lądowych) lub na WIELKICH manewrach (TYLKO wojska zmotoryzowane).
Pasy wz.69 użytkowano są ... do dzisiaj w Armii Federacji Rosyjskiej i wojskach narodowych byłych republik ZSRR.
Podczas interwencji radzieckiej w Afganistanie pasy te pojawiają się rzadko (ale można je zobaczyć na epokowych fotografiach) w jednostkach zmotoryzowanych u tzw. fizylierów – czyli zwykłych „piechociarzy”.

Rysunek z przepisów ubiorczych z roku 1969 i 1973 – fizylier wojsk zmotoryzowanych oporządzeniu z pasem polowym wz. 69.

Rysunek z przepisów ubiorczych z roku 1988 – fizylier wojsk zmotoryzowanych oporządzeniu z pasem polowym wz. 69.

Majmana prowincja Farjab rok 1982.
Żołnierz 47 oddziału wojsk ochrony pogranicza KGB 1 MMG z pełnym oporządzeniem i pasem polowym wz.69.

saperski

Pas kierzowy dla podoficerów i żołnierzy służby zasadniczej.

Wprowadzony do stosowania w wojskach lądowych, siłach powietrznych i WDW w latach 70-tych jako rodzaj pasa zastepczego.
Nawet w wielkim i bogatym Związku Radzieckim liczono pieniądze i nie dla wszystkich żołnierzy starczało drogich pasów skórzanych wz. 55.
Pas kierzowy podobnie jak pas skórzany był pasem codziennym, polowym i roboczym dla sierżantów i żołnierzy służby zasadniczej.

Pas wykonany jest z jednego kawałka taśmy kierzowej w kolorze brązowym o szerokości 45 mm, zaopatrzony w nakładaną, przesuwną (przesuwaniem po pasie klamry regulowano rozmiar pasa) tłoczoną klamrę mosiężną („leworęczną”) z symbolem pięcioramiennej gwiazdy z wpisanym symbolem sierpa i młota.; jako zapięcie zastosowano stalową, mosiadzowaną wyprofilowaną zapinkę nałożona na pas – przy pomocy tegoz zapiecia także można było regulowac rozmiar pasa.

Często zamiast tego stalowego zapiecia żołnierze w pasie wycinali na końcu taśmy otwór za który zapinano jezyk klamry spinając pas.
Produkowany w rozmiarach 1 i 2.

[link widoczny dla zalogowanych]

saperski

Pas paradny dla sierżantow i żołnierzy służby zasadniczej.

Wprowadzony do stosowania w wojskach lądowych, siłach powietrznych i WDW w roku 1973 jako pas do munduru paradnego i paradno-wyjsciowego.
Pas wykonany jest z jednego kawałka taśmy kierzowej w kolorze białym o szerokości 45 mm, zaopatrzony w nakładaną, przesuwną (przesuwaniem po pasie klamry regulowano rozmiar pasa) tłoczoną klamrę mosiężną („leworęczną”) z symbolem pięcioramiennej gwiazdy z wpisanym symbolem sierpa i młota.; jako zapięcie zastosowano stalową, mosiadzowaną wyprofilowaną zapinkę nałożona na pas – przy pomocy tegoż zapiecia także można było regulowac rozmiar pasa.
W Armii Radzieckiej wystepowała także skózana wersja białego pasa paradnego o konstrukcji identycznej jak pasa wz. 57.
Często zamiast tego stalowego zapiecia żołnierze w pasie wycinali na końcu taśmy otwór za który zapinano jezyk klamry spinając pas.

Produkowany w rozmiarach 1 i 2.
Pas bialy paradny nie był wydawany żołnierzowi slużby zasadniczej na stałe a pobierane je z magazynu mundurowego tylko w przypadku wyjścia w mundurze paradnym. Pobierano tylko sam pas zapiecie i klamre mosiężna przekladano z pasa codziennego.
Pas paradny zakładano do otwartego munduru paradnego w wersji z długimi butami zarówno w wariancie letnim jak i zimowym. Wyjątkiem było tylko założenie pasa białego do płaszcza zimowego i półbutów do munduru paradno-wyjściowego wg regulaniumu z roku 1973.

"Desantniki" z 345 gwardyjskiego samodzielnego pułku spadochronowo - desantowego przed powrotem do ZSRR.
Bagram - Afganistan.